پروژه‌ی دزاشیب، بر بستری با فرم نامتقارن و مثلثی شکل گرفته؛ زمینی که از همان ابتدا، چالش‌هایی ویژه در جانمایی، سازماندهی فضایی و طراحی نما پیش روی معمار قرار داد.
نخستین گام، تعریف مرزهای توده‌ی ساختمانی بود؛ فرمی که از دل محدودیت‌های زمین استخراج شد و ساختار کلی پلان را شکل داد. هسته‌ی مرکزی شامل باکس آسانسور و راه‌پله، با در نظر گرفتن الزامات دسترسی و پارکینگ، در میانه‌ی پلان جای گرفت و در ادامه، در بدنه‌ی نما به عنصری شاخص و هویتمند تبدیل شد؛ عنصری عمودی که انسجام فضایی پروژه را تقویت می‌کند.
واحدهای مسکونی با پنجره‌های سرتاسری و بازشوهای وسیع طراحی شده‌اند تا حداکثر بهره‌گیری از نور طبیعی فراهم شود و کیفیت سکونت ارتقا یابد.
