چای به عنوان محصولی ناآشنا به واسطه ی همت چایکاران و کشاورزان نه تنها با فرهنگ مردم شهر لاهیجان پیوند خورده و به عنصری بومی تبدیل گردیده بلکه به نماد این شهر نیز بدل گردیده است.
گروه طراحان با توجه به اهمیت نقش چای کاران در این امر نقش این افراد را به عنوان ایماژ اصلی طرح برداشت کرده و گسترش دادند به گونه‌ای که حرکت چای کاران در صف‌های متمادی بر اساس توپوگرافی خطی زمین‌های کشت چای اثربخش اصلی این طرح قرار گرفته است.
پلازای شهری در راستای زنده‌سازی فضا و بهبود بخشیدن زیست شهری با توجه به رشد اقتصاد بومی و جانبخشی به فضای فرهنگی و تفریحی بوده است.از این رو به جای طراحی تک المانی به صرف شاخص سازی ان از دید عابرین و وسایل نقلیه طبق طراحی‌های مرسوم، فضایی در مرکز میدان جهت برگزاری ایونت‌های فصلی و مردمی همچنین گذران وقت مردم و عابرین طراحی گردیده که ردیفی از المان‌ها به عنوان انگاره ای از چای کاران در شبکه‌ای که بر مبنای خطوط توپوگرافی و الگوی زمین‌های کشت چای بر بستر میدان اعمال شده است آن را احاطه کرده که نشان پیوند همواره این طرح با زیست انسانی است.
طراحان در راستای تکمیل این امر با ایجاد گذرگاهی امن در ترازی پایین تر از میانه ی میدان به جداره شمالی راهی را برای هدایت کاربران و عابرین جاده کمربندی که همواره توام با عبور بی وقفه و خطرناک وسایل نقلیه می باشد، ایجاد کرده اند.
همچنین نظر به این موضوع که این میدان در فصل‌های بهار و تابستان پذیرای سیل عظیمی ازجمعیت بوده که اکثراً در جداره‌های میدان توقف می‌کنند، با تعریف فضای پارکینگ این امکان را فراهم کردیم تا این جمعیت علاوه بر توجه به جداره اقتصادی به میانه میدان هدایت شود تا با ورود به پلازای طراحی شده تجربه ی جدیدی را از زیست در فضای شهری به دست آورد.
